Geen f*ck te melden.

Jaja, véél te vroeg voor zo'n website, maar ik werd aangestoken door alle bekenden die inmiddels met hun voeten op een heel andere aardplateau staan dan ik. Aruba, Guatemala, Zuid-Afrika, Australië, Nieuw-Zeeland, Nicaragua, etc. Ik tel op het moment maar liefst zes mensen die me met enige regelmaat vervelen door semi-goedbedoelde berichten te sturen uit landen waar ze nog nooit van democratie of liberalisme hebben gehoord. Om deze frustratie compleet te maken staat er naast het gewraakte bericht ook nog eens een vlag van het desbetreffende land waar de reiziger zich bevindt of heeft bevonden Alsof dat helpt. Negentig procent van de mensen weet toch niet welke vlag bij welk land hoort. Misschien een leuk spelletje voor de ‘Vakantieman-gesellig, hè’.
Het staat dan ook gewoon interessant, zo'n waarbenjij.nu-site. Beetje tof doen uit je nieuwe land: "Kijk, ik heb té veel geld betaald om ver weg leuke dingen te doen en jij niet. En dat ik het leuk heb bewijzen onderstaande foto’s." Waarna een kleine reportage volgt waarin mensen over het algemeen exact hetzelfde schijnen te doen als waar ze thuis mee bezig waren: bier drinken met je vrienden. Bah.
Achttien juni vertrekken wij naar India. Misschien dat de anderen op hun beurt ook eens met scheve ogen naar ons kijken. Een maand op vakantie naar een land waarvoor je meer dan tien uur een vliegtuig in moet klinkt in mijn oren best stoer.
Vooralsnog is het 21 maart 2007, welgeteld drie maanden te gaan voor we vertrekken naar Delhi. Het is nog steeds koud in Nederland, hoewel toch een paar graden warmer dan vorige winters. Leve het fenomeen global warming en zet dus graag bij voorbaat Al Gore's 'An Inconvenient Truth' aan de kant. Kutfilm.
Het mooie van een lange vakantie is dat je die hoogstwaarschijnlijk ruim van te voren hebt gepland en dat je je dus enige maanden lang kunt opgeilen aan hetgeen dat je 6349 kilometer verderop allemaal mee gaat maken en wilt doen. We hebben op z’n minst 1200 pagina’s aan informatie over India gekocht of ergens legaal meegenomen, dus daarmee alleen al geniet ik mijn ogen uit mijn hoofd. De vaste prik voor mij is natuurlijk The Lonely Planet, voor Claire de ruim geïllustreerde Capitool. Allebei onmisbaar.
Ik verheug me er nu al op om m’n visum op te gaan halen bij de Indiase ambassade in Den Haag.
Je kent dat wel; een handjevol rijst-etende Indianen in een te groot en te patserig herenhuis aan een te nette laan in Den Haag. Bij binnenkomst word je al afgesnauwd door de naar zweet en Indiase curry stinkende deskklerk. Hem mag je nog wel uitlachen om zijn accent, maar eenmaal in de tweede kamer, daar waar het begeerde document vandaan komt, is enig respect wel op zijn plaats omdat je anders geen €50 mag betalen om je visum te krijgen. Anderhalf uur later alles in kannen en kruiken en dan vallen de verlossende woorden: “Come back in 200 weeks to get visa.” Gelukt.