Eerste bericht vanuit Delhi

Zo, vluchtje ging snel en bijna zonder vertraging. Van Turkish Arilines zou je wellicht anders beweren, maar in totaal een uur minder in India valt ons alles mee. De overstap in Instanbul verliep prima. Hier maakten we kennis met de eerste mensen uit India. Dat ze kunnen zuipen dat wist ik dus nog niet. Na 14 minuten te hebben gevlogen bestelde het groepje Indiase mannen dat voor ons zat een scheepslading aan Jameson, ongeloofelijk. Dit gind gepaard met het hinderlijk op het knopje drukken waarmee je de aandacht trekt van de crew. Niet een keer, nee, de mannen hadden niet minder dan twintig keer behoefte aan een refill. En daarna beginnen te zeiken om water omdat je zo'n dorst hebt. Paspoort en visa controle op Ghandi International Airport ging verbazingwekkend snel waarna we een van de opdringerige taxichauffeurs uitkozen om ons naar het geboekte hotel te brengen. Dat was helaas volgeboekt, dus brachten ze ons naar een zuster-hotel van het eerste waar we uiteindelijk om zes uur in ons bedje lagen. Kamer zag er tiptop uit, slapen vormde dus geen probleem.

Om elf uur van het bed gelicht omdat we toch om 12 uur moesten uitchecken. De receptie bestelde heel netjes een taxi die ons naar een reisbureautje bracht, ergen in Oud-Delhi. Delhi is een stad waarin 17 miljoen mensen een mega mierenhoop vormen. Het probleem is echter dat desbetreffende mensen niet zo netjes zijn als mieren. Wat zich dan vormt is een een grote afvalhoop, verkeer dat zich van stoplichten, overstekende mensen en wegmarkeringen nauwelijks wat aantrekt. Ondanks deze vele monumenten en oudheden zie ik in Delhi iets smerigs, een drukte waar je van moet houden omdat die onvermijdbaar is, waar je ook komt. Hoewel de charme van de stad in ontwikkeling mij ook wel raakt. Met niets wordt rekening gehouden om het haar onwoners zo makkelijk mogelijk te maken. Netheid en orde vormen hierin een absolute underdog.

De eerste dag met onze oogjes nog een beetje slaperig van de lange reis, hebben we toch al een hoop dingen gezien. Vooralsnog de mensen maken de meeste indruk. Dat zal gedurende de reis niet veranderen. Claire wordt belaagd als een waer filmster. De mensen (werkelijk iedereen, vrouwen en mannen) kijken naar haar alsof ze Angelina Jolie en Brigitte Bardot naast elkaar zien lopen. We zouden geld moeten vragen voor het aantal foto's dat ze van haar willen maken. Het zou een gratis reis naar India betekenen. Ik daarentegen trek geen aandacht en wordt keurig aan de kant gezet als Claire weer eens al dan niet gewild op voor fotomodel moet spelen. Egostrelend is het voor ons beiden. Met een aardige kerel van het bureautje hebben we een mooi tochtje gemaakt langs alle monumenten en tempels van Delhi, werkelijk schitterend. De contrasten zijn zo groot. Het geloof lijkt wederom belangrijker dan het welzijn van de inwoners. Die bedelen nog steeds voor de meest kleine bedragen. Schrijnend om te zien hoe een 4-jaar oud jongetje langs een weg bij de stoplichten tijdschriften verkoopt aan voorbijgangers. Zijn verkooptrucje is zijn 1-jarige zieke broertje met een grote buil op zijn hoofd op zijn arm. Negeren is de harde waarheid om ze weg te laten gaan.

Koeien zijn hier heilig. Algemeen bekend. Gelukkig lopen ze hier niet met grote getalen over de weg anders hadden ze had flink moet ontgelden. Als het om het verkeer gaat lijkt niemand onschendbaar. Zelfs voor die heilge beesten is er geen genade. Als we langs een dode koe op de druk bereden wegen rijden antwoordt de chauffeur dat dat wel veel vaker gebeurt.

Vandaag de rest van het tripje door Delhi vervolkmaakt. Een oude toren die als monument geldt voor een aantal generaties van een Mogoolse keizer bijvoorbeeld. De mannen in die familie, die elkaar vanzelfsprekend opvolgden als keizers van India, vonden elkaar zo geweldig dat elke keer als iemand overleed, de opvolger de taak op zich nam die toren hoger te bouwen als monument voor zijn overleden papa. De vrouwen op hun beurt waren ook erg actief in het eren van onder anderen hun overleden echtgenoten. Enkele tientallen temples, denk maar aan de bekende Taj Mahal, liggen verspreid over India. Toch een mooie gedachte: een vrouw die voor haar overleden echtgenoot een temple laat bouwen zo groot als het Ministerie van Financien.

Omdat reizen met treinen vrijwel onmogelijk is door de drukte tijdens deze Indiase vakantie, hebben we besloten een taxirit te gaan maken. De kosten daarvoor vallen enigszins mee, het is maar 70 euro duurder dan als we alles met de trine zouden doen. Voordeel is dat we kunnen uitstappen waar we willen, die chauffeur weg kunnen sturen wanneer we willen en we komen bovenalles optijd in de plaats aan waar we moeten zijn. Uiteindelijk gaan we nog van Udaipur naar Amhedabad met de trein en vliegen daarvandaan met het vliegtuig naar Goa voor een paar relax dagen. En dan weer met de trein naar Mumbai. Dit is alles is onder voorbehoud.

Vanavond uitgenodigd voor een hapje en drankje en morgen naar Agra.

Dikke kus Claire en Erik